Opis obrazu Johna Waterhouse’a „Ofelia”
Waterhouse to angielski malarz znany ze swoich obrazów, które odsłaniają i ilustrują tematy mitologiczne i literackie. Najczęściej centralnym obrazem obrazów jest wizerunek kobiety, wszystkie malowane są z widoczną dbałością o szczegóły, spostrzegawczością, czułością i namysłem, skupieniem się na świecie wewnętrznym i uczuciach bohaterki.
Ofelia jest bohaterką Szekspira, ukochanej Hamleta, młodej dziewczyny, która nie odpowiedziała księciu na jego miłosne aspiracje i oszalała po tym, jak Hamlet zabił jej ojca. Po scenie śmierci pojawia się w spektaklu tylko dwa razy, będąc całkowicie szaloną.
Śpiewa pozornie pozbawione znaczenia piosenki i zachowuje się z dystansem. Jej historia kończy się śmiercią – porywa ją rzeka i nikt, ani w rzeczywistości, ani w świecie „Hamleta” nie może powiedzieć z całą pewnością, czy przypadkowo upadła, czy popełniła samobójstwo.
Waterhouse jest również niejednoznaczny w interpretacji opowieści – jego Ofelia stoi na brzegu, unosząc rąbek do następnego kroku, trzymając naręcz kwiatów, ale jej twarz jest tak skupiona i jednocześnie oderwana, że nie sposób powiedzieć, czy widzi coś przed sobą.
Jej wzrok, boleśnie skupiony, jest utkwiony w widza. Podbródek jest podniesiony. To tak, jakby czegoś szukała, albo się czegoś boi – po jej wyglądzie nie da się określić, czy świadomie wejdzie w strumień.
Skupiając się jednak na wizerunku Ofelii, młodej, szalonej i pięknej, artystka nie zapomina o szczegółach. O kwiatach u jej stóp, o kępkach wysokiej trawy na brzegu, o damach na werandzie – patrzą na Ofelię czujnie, ale wydaje się, że nadal nie rozumieją, co stanie się za chwilę. I łatwo sobie wyobrazić, jak rozpryskuje się woda, akceptując Ofelię i jak, z tą samą boleśnie skupioną, niespokojną twarzą, będzie pływać w strumieniu, aż sukienka w końcu przyciągnie ją na dno.
(1 votes, average: 5,00 out of 5)