Opis obrazu Zinaidy Serebryakovej „Portret Zhenya”

Opis obrazu Zinaidy Serebryakovej Portret Zhenya

Zinaida Serebryakova urodziła się we wsi Neskuchny w prowincji Charkow, w rodzinie słynnych architektów i artystów Lensere-Benois. Dziewczyna odziedziczyła błyskotliwy talent twórczy rodziny i po ukończeniu gimnazjum wyjeżdża na staż we Włoszech, studiuje malarstwo na akademii w Paryżu.

W 1905 roku Zinaida wyszła za mąż za Borisa Serebryakova, w szczęśliwym małżeństwie, z którym urodziła czworo dzieci. Rodzina mieszka w Petersburgu, latem wyjeżdżają do rodzinnego majątku w Neskuchny. W domu Serebryakovów panuje harmonia, ciepło, miłość, szacunek i troska o siebie nawzajem.

W tych szczęśliwych latach Zinaida ciężko pracuje. Jej rozwój jako osobowości i artysty, pod wpływem ogólnego nastroju w środowisku twórczym do poszukiwania ideałów humanizmu, wielkich i bohaterskich obrazów, zaowocował dziesiątkami wspaniałych obrazów przepełnionych dobrocią i radością, barwnymi

pejzażami, jasnymi obrazami prostych chłopów i dzieci.

Jednym z jej najsłynniejszych dzieł jest autoportret „Za toaletą”, w którym artystka przedstawiła się przed lustrem, niedbale uśmiechając się i czesając włosy. Jednocześnie pisze wiele kompozycji i portretów swoich dzieci. Dwaj najstarsi synowie Jewgienij i Aleksander oraz młodsze dziewczynki Tata i Katya o uroczych twarzach, z niekończącą się miłością i czułością w wykonaniu utalentowanej matki, oświetlają najzwyklejsze sceny z życia codziennego – picie herbaty na tarasie, przygotowywanie obiadu, czekanie na śniadanie, gra na pianinie. Wszystko na tych obrazach tchnie radością i gościnnością dużego, przyjaznego domu i nikt nie wie jeszcze, jak tragicznie potoczy się ich los.

Rewolucja zastała Serebryakovą w Charkowie. W 1919 roku mąż Zinaidy nagle umiera na tyfus, a ona zostaje bez pieniędzy i pracy z dziećmi i starą matką. W poszukiwaniu wyjścia Sieriebriakowowie wyjechali do Piotrogrodu, a następnie w celu zorganizowania wystawy Zinaida wyjechała do Paryża. Wkrótce jednak Rosja radziecka obniża żelazną kurtynę i powrót artysty do domu staje się niemożliwy. Krewnym i przyjaciołom z wielkim trudem udaje się przetransportować do Paryża dwoje z czwórki dzieci – Sashę i Katię, pozostałe dzieci – Eugene i Tatiana Zinaida zobaczą dopiero 36 lat później.

Portret Zhenyi, najstarszego syna, namalowała Zinaida Serebryakova w 1917 roku. Jakby przewidując rychłą separację, artystka przedstawiła chłopca w nietypowych dla siebie powściągliwych, wręcz ponurych kolorach, nie skupiając się na szczegółach wnętrza i wyposażenia. Chłopiec jest pokazany z profilu i nie patrzy na widza. Jego ręce nie są niczym zajęte, patrzy w zamyśleniu i obojętnie na otwartą przed sobą książkę. Oprócz prostego białego łóżka w tle na zdjęciu nie ma nic innego.

Czasy nie wybierają…


1 Star2 Stars3 Stars4 Stars5 Stars (1 votes, average: 5,00 out of 5)

Opis obrazu Zinaidy Serebryakovej „Portret Zhenya”