Opis obrazu Aleksandra Kiseleva «Wejście do wioski» (1891)

Płótno to pejzaż namalowany w dojrzałym okresie pracy mistrza. Jest to dość znane z realistycznych tradycji malarskich, charakteryzujących się brakiem wyrafinowania i indywidualności, a to w czasach, gdy blask i wyrazistość obrazu preferowano w malarstwie impulsywność kolorowych plam. To wtedy ukształtował się i upowszechnił krajobraz uczuć i nastrojów.

Na zdjęciu nieokreślony deszczowy zmierzch, szare niebo pokryte ciężkimi szarymi chmurami z małymi szczelinami, kałuże błyszczą na wiejskiej ulicy. W pobliżu starych zrujnowanych domów rośnie rozległe drzewo wśród bujnej zieleni. Na drodze mokra kobieta, której twarzy nie widać, w chłopskiej sukience z czerwoną chustą na głowie karmi kurczaki. Po lewej stronie na pierwszym planie znajduje się wioskowa studnia, nad którą wznosi się ikona, chroniona przed pogodą przez malutki domowy dach.

Bezpretensjonalność i powściągliwość w malarskiej organizacji tego krajobrazu, który ma istotny element moralny, pozwala zaliczyć go do przykładów sztuki klasycznej. Kompozycja płótna jest bezpretensjonalna, ale ciekawa i umiejętnie wykonana, ale konstrukcja fabuły jest dość skomplikowana. Tworząc krajobraz, autor uniknął szczegółowego omówienia wszystkich szczegółów. Powstrzymuje się od naturalistycznego przedstawiania przyrody. Drobne rzeczy, które nie mają nic wspólnego z fabułą, są przez nią zasłonięte, ocienione, a każdy szczegół jest na swoim miejscu, powstaje w harmonii z otoczeniem i staje się wydarzeniem.

Stan środowiska odtworzonego przez artystę jest niestabilny i zawodny. Przedstawia zbliżający się zmierzch, ledwo oświetlone niebo, zapadające w sen wiejskie chaty, nad jedną z których unosi się słaby dym. Autor nie wyodrębnia ani jednego takiego szczegółu, wszystkie są połączone w integralną, nierozerwalną harmonię stanu naturalnego, percepcji autora i nieustannego trwania. Ten plan filozoficzny obejmuje codzienne życie wioski z jej poszczególnymi epizodami: deszczowa droga, studnia, ludowe prawosławie. Wszystkie te koncepcje łączą się ze sobą, tworząc ideę skorelowania życia na wsi z codzienną ścieżką związaną z długą w czasie i przestrzeni drogą kraju. Pozbawiony pretensjonalności pejzaż oddaje obraz świata wielkiego kraju.