Opis obrazu Arkhipa Kuindzhiego «Krajobraz»

Obraz powstał przez artystę w okresie jego twórczych poszukiwań. Kuindzhi zaczął eksperymentować ze światłem w latach 70. Interesuje go możliwość jak najdokładniejszego oddania naturalnego oświetlenia krajobrazu. W tym celu miesza naturalne tony i tworzy wiele z nich.

Jego «Krajobraz» z 1874 roku stał się jednym z najjaśniejszych przykładów jego twórczych poszukiwań. Natura jest uchwycona z dokumentalną precyzją, ale gra światła ożywia ją. Badając wpływ światła na kolory i starając się samodzielnie tworzyć kontrasty, artysta użył odcieni zieleni i błękitu. To oni pozwolili mu przyciemnić i zwiększyć światło obrazu.

Jego topole przypominają postacie zamrożonych w oczekiwaniu ludzi. Czego się spodziewają? Być może nadchodzące zmiany. Śladem tego jest przebłysk światła słonecznego na gałęziach drzewa. Wygląda na to, że ma wyjrzeć zza chmur i oświetlić wszystko dookoła.

A może żegnają bliskich ludzi: dwa kolejne drzewa są przedstawione w pewnej odległości od nich. Młode topole o lekko pochylonym wierzchołku i wciąż bardzo małym drzewku — tak przypominają matkę i dziecko.

To gra świateł tworzy nastrój obrazu. Puszyste chmury, które jednak nie przynoszą ze sobą zamglenia, a jedynie przesłaniają jasne światło. Psotny promień, który przeskakuje po gałęziach drzewa, zamieniając jego liście w złocenie, również bawi się widzem. Wiatr, który łatwo i szybko przebiega przez liście, czasami niezauważony. Te półtony stały się możliwe dzięki poszukiwaniom Kuindzhiego, jego odwadze, by spróbować czegoś nowego.

Jeśli chodzi o kompozycję, jest dość lakoniczna i prosta.

Połączenie tych cech sprawia, że ​​Krajobraz jest atrakcyjny, pełen uczuć, ale pozbawiony pretensjonalności czy pretensjonalności, jak sama natura. W końcu jest piękna w swojej prostocie. A poetycka natura artysty pozwala zobaczyć piękno w zwykłym krajobrazie. Dokładnie tak, jak śpiewa, Kuindzhi traktował naturę, próbując gloryfikować jej wdzięki kolorami.