Opis obrazu Dmitrija Lewickiego «Portret Suworowa»

Data napisania to 1786. Znajduje się w Muzeum V. A. Tropinina i moskiewskich artystów jego czasów w Moskwie.

Autor stworzył portret wielkiego generalissimusa, według niektórych informacji, z pamięci, korzystając z plotek i wrażeń ludzi, którzy widzieli Suworowa. Aleksander Wasiljewicz odmówił pozowania, powołując się na zatrudnienie.

Artysta świadomie odmówił przedstawienia postaci w pełnym rozwoju — pozwoliło to skierować uwagę widza na cechy osobiste przedstawianej osoby, bez rozpraszania się przez atrybuty parady odpowiadające statusowi ważnej osoby. Zmniejszony rozmiar przybliża Suworowa-człowieka do widza, pozwala mu lepiej go zrozumieć, poczuć nastrój, myśli, uczucia. Autor był niezwykle głęboko w stanie przekazać wewnętrzną esencję genialnego dowódcy.

Na portrecie Suworow pojawia się przed publicznością w niezupełnie znajomym przebraniu. Liczne opisy jego wyglądu, pozostawione przez współczesnych, na długo utrwaliły rozpoznawalne cechy w pamięci potomków: niski wzrost, szczupłość, szybkość ruchów, dziarski czub włosów, miecz na boku, ceremonialne sztandary nad głową.

Lewicki pokazuje innego Suworowa. Z portretu na widza spogląda mężczyzna w średnim wieku w tradycyjnej peruce, na ramiączkach, przewiązany zamówioną wstążką. Na piersi — jedyne zamówienie z ogromnej liczby nagród przyznanych wielkiemu dowódcy w różnych krajach świata. Z boku, w prawym rogu płótna, jest ledwo widoczny miecz — jedyny atrybut, który oddaje militarną «specjalność» postaci.

Generalissimus w wykonaniu Lewickiego to starsza osoba, która zaczyna przybierać na wadze, o uważnym, inteligentnym spojrzeniu. Oczy Suworowa są niezwykle atrakcyjne. Czytają uczucia osoby, która dużo przeżyła i przynajmniej dużo przeżyła. Pomimo swojego największego talentu wojskowego i światowej sławy Aleksander Wasiljewicz pozostał zwykłym człowiekiem, który sumiennie wykonywał służbę.