Opis obrazu Ilji Ostroukhova «Złota jesień»

Przed nami dość odważna decyzja artysty o zobrazowaniu jesieni w lesie, prawie przez splątanie się gałęzi — na zdjęciu nie ma rzek, chmur, deszczu (zwykłe oznaki jesieni) — ledwo dostrzegalne wśród złocistych opadających liści, czerniejących pni drzew. Słońce najwyraźniej wzeszło nie tak dawno temu, na zdjęciu, sądząc po cieniach i ożywieniu dwóch czterdziestu na leśnej ścieżce, jest już blisko południa, ale wciąż jest pierwsza połowa dnia. Krajobraz w odcieniach złota, bardzo rzadki w wyrafinowaniu. Wśród liści można dostrzec kilka czerwonych, widać też czarno-białe «fraki» z czterdziestki, ale nad całą gamą dominuje złocisty blask nasączonych słońcem listowia. W niektórych miejscach są wyspy zielonej, jeszcze letniej trawy, między gałęziami i opadającymi liśćmi widać przyćmione błękitne niebo — ale to nie jest to, co fascynuje na płótnie Ostroukhova, ale jak udało mu się przekazać «taniec», wirujący lot spadających liści. Całość wypełniona jest jakimś radosnym ruchem i jest obrazem bardzo «rozmownym» dla wyrafinowanego widza. «Chętnie się kręci!» — mówi szelest liści, «teraz odlecimy!» — ostrzegają wesoło energiczne sroki. W tle pień dębu, opleciony mniejszymi drzewkami, wręcz przeciwnie, zdaje się mówić widzowi o wytrzymałości lasu: «Tej jesieni też przeżyjemy!». W rezultacie obywatel, który zajrzał do muzeum nawet w wilgotną jesień, z uczuciem radosnego zdziwienia odejdzie od tego obrazu. I z chęcią wyjścia na łono natury. Albo przynajmniej usiądź «W parku Abramcewa», jak nazywa się drugi słynny jesienny krajobraz Ostroukhova. Obraz jest pełen cudów: rzadko można zobaczyć w krajobrazie obraz lasu «radującego się» wczesną jesienią. A to jest tym bardziej niesamowite że Ilya Semenovich Ostroukhov nigdy nie uczył się zawodowo jako artysta, brał tylko prywatne lekcje malarstwa. A szkoda, że ​​jego krajobrazy są mniej znane niż płótna Szyszkina, Lewitana czy Polenowa.