Opis obrazu Lwa Lagorio «W górach Kaukazu»

W swoim życiu Lagorio poświęcił morzu ponad połowę swoich obrazów. Podziwiając geniusz Aivazovsky’ego, odwiedzając wybrzeże, nie mógł wyrwać z duszy pasji do oceanu. Ale w jego twórczości są inne obrazy — przypadki z życia, piękne krajobrazy, gdzie wciąż jest coś z morza — nawet jeśli to coś — niebo.

«W górach Kaukazu» powstał w 1879 roku — jest to malarstwo impresyjne, opowiadanie. Lagorio w tym czasie podróżował po Kaukazie, Bałkanach i Krymie i jak każdy artysta zabrał ze sobą kawałek tego, co widział — najpierw w głębi duszy, w wyobraźni i pamięci, potem w obrazach.

«W górach Kaukazu» jest bardzo realistyczne i napisane w najdrobniejszych szczegółach. Żadnych niedbałych dużych pociągnięć, żadnej całości, złożonej z cząstek. Jest szczegółowy, schludny, bardzo uważny na szczegóły. I oczywiście cały krajobraz jest pełen podziwu dla gór, bo są prawie jak morze, wręcz przeciwnie. Tutaj rzeka wije się, odbija niebo. Tutaj drzewa i krzewy wspinają się po zboczach. Oto samo niebo — ogromne, zadymione, letnie, w którym mglisto można się domyślić innych pasm górskich. A ludzie — przecież bez nich nigdzie nie ma, są wszędzie, chodzą po górach i po morzach — jeźdźcy na rozgrzanych koniach wznoszą się coraz wyżej. Ten, który jest najbliżej wszystkich, koń jest gorący, spieszy się.

Może chce dogonić jeźdźca na białym koniu — przyjaciela, przed którym został w tyle, albo wroga, którego goni — może po prostu się spieszy, bo czekają, bo dom jest przed nimi, bo chcą się tam dostać wcześniej.

Z tego obrazu widać wielkość gór, kontrast ich martwego bezkresu z małostkową frywolnością ludzi. Jeśli patrzysz na zdjęcie przez długi czas, możesz zatopić się w górach, jak w morzu, utonąć w nich.

Miłość do natury, do jej niepoznawalności i czystości patrzy na widza. Ogromna, pochłaniająca wszystko miłość, wylana pędzlem na płótno.