Opis obrazu Rembrandta «Święto Belszaccara»

Obraz «Święto Baltazara» został namalowany przez Rembrandta w latach 1633-1634. W tej chwili obraz znajduje się w National Gallery w Londynie. Obraz powstał w epoce baroku i należy do najjaśniejszych dzieł Rembrandta związanych z historycznym dziedzictwem ludzkości.

Fabuła obrazu jest dość prosta. W całej okazałości pojawia się legenda o ostatnim królu Babilonu — Baltazarze. Belszaccar był okrutnym zdobywcą, on i jego przodkowie zdołali podporządkować sobie wiele narodów i krajów ich woli. Nikt nie mógł oprzeć się potędze Babilonu, nikt oprócz Persów, których wojska w tym czasie były dowodzone przez bardzo zręcznego wojownika imieniem Cyrus.

Armia perska wyzwoliła podbite ludy i zbuntowała się przeciwko Babilonowi. Doradcy Belszaccara poradzili mu, aby uciekł ze stolicy i schronił się w jednym ze schronów, ale dumny i uparty król nie zgodził się, aw chwili, gdy jego miasto zostało oblężone przez wrogów, wyprawił wielką ucztę, na którą zaprosił wszystkich szlachetnych mieszczan i szlachciców.

W środku uczty, kiedy wlewało się wino, a stoły dosłownie pękały od jedzenia, na ścianie sali bankietowej pojawił się dziwny napis — «Mene, teken, uparsin», co znaczyło: «Twoje królestwo jest mierzone, ważone i przekazywane Persom». Moment, w którym pojawił się ten napis, został uchwycony przez Rembrandta.

W centrum obrazu sam król Baltazar spogląda znad bogatego stołu, by spojrzeć na ścianę za sobą, na której w jasnym słońcu ręka niewidzialnego człowieka kieruje wyrok na swoje królestwo i siebie. Szaty carskie to luksusowe, zewsząd zwisają złote łańcuchy i ozdoby, na głowie mieni się korona wysadzana drogocennymi kamieniami, owinięta w orientalny turban.

Belszaccara otaczają przestraszeni dworzanie, na twarzach kobiety i mężczyzny, wyraźnie widoczne dla widza, wyraźnie odczytuje się niezrozumienie i przerażenie. Kobieta odwrócona plecami do widza jest tak przerażona, że ​​wino, które powinna była wlać do kielicha, wylewa się bezpośrednio na podłogę.

Ogólny wygląd obrazu jest raczej ponury, ale jednocześnie istnieje pewna nadzieja na świetlaną przyszłość, którą obiecuje Bóg.