Opis obrazu Tintoretto «Cud św. Marka»

Obraz przedstawia pojawienie się cudu. Kiedy pierwsi chrześcijanie szerzyli wiarę na całym świecie, często zdarzało się, że poganie nie chcieli ich słuchać. Tak więc jeden z młodych apostołów wpadł w ręce okrutnego króla, który wyśmiał go i skazał na kwaterowanie. Gdy jednak podjęli się wykonania wyroku, okazało się, że ciało młodego mężczyzny stało się niewrażliwe na topory, a kaci uwierzyli w strach.

Obraz przedstawia moment, w którym ludzie zdają sobie sprawę, że coś jest nie tak, co nie powinno się wydarzyć.

Kaznodzieja leży na kamieniach, ma zamknięte oczy, a wokół niego resztki broni. Wokół niego są oszołomieni ludzie. Jeden z katów, ciemnoskóry, w turbanie, pokazuje ludziom siekierę i siekierę na uniesionych rękach, reszta klęczy, twarze zakopane w ziemi, wokół jest ruch. Ludzi przyciąga spojrzenie na cud, który się wydarzył. Kompozycja charakterystyczna dla malarstwa renesansowego — jest wyraźnie geometryczna.

Jego środek jest statyczny i zdeterminowany przez leżące ciało. Ruch po lewej i prawej stronie ożywia obraz, nadaje mu dynamikę, równoważy statyczność. Jedynie ostry ruch św. Marka z góry na dół, jego wyciągniętą ręką, jest nietypowy. Pojawia się znikąd, jego głowa lśni światłem, ubrania trzepoczą wokół niego, a sam jego ruch zdaje się łamać kompozycję, pozbawia ją integralności, a jednocześnie dziwnie ją równoważy.

Wiara zwycięża. W oddali widać góry i muzeum z posągami, widać drzewo i bardzo bladoniebieskie niebo przechodzące w surowość przed burzą.

Cud nie wygląda wesoło ani radośnie. Jest wypełnione przerażającym znaczeniem, wzywając nie do kochania Boga, ale do poddania się Mu. Nie spadaj na krawędź

Będę nosić ubranie z zachwytem i zachwytem i zakopać czoło w kurzu, klęcząc.

Ten cud to triumf chrześcijaństwa nad pogaństwem, ale w samym obrazie jest coś groźnego i przytłaczającego.