Opis obrazu Wasilija Perowa «Dziewczyna»

Perov jest jednym z wędrownych artystów, którzy byli nieco podobni do dekabrystów, tylko gdyby dekabrystowie chcieli zmienić świat życzliwym słowem i pistoletem, Wędrowcy wierzyli (i być może byli w tym naiwni), że będą w stanie dotrzeć do warstw rządzących dzięki sile sztuki.

Najczęściej pisali o zwykłych ludziach, ich trudach i radościach. Ktoś zainspirował znajome chłopskie twarze i pokazał ich prostą godność, ktoś pokazał sceny opowiadające o codziennej szlachetności, ktoś obalił oficjalną propagandę.

Perov z reguły wyśmiewał głupie i szkodliwe zwyczaje chichoczących właścicieli ziemskich, którzy nie przynosili żadnej korzyści kapłanom. Wśród jego obrazów jest więc «Procesja religijna» i «Tea Party w Mytishchi», wyśmiewające grzechy duchowieństwa, «Pogrzeb zmarłych», ukazujący samotność chłopów, na której nikogo to nie obchodzi.

«Dziewczyna» na swój sposób wyróżnia się na tle tej serii. Nie ma w tym kpiny, tylko pragnienie spokojnego i bezstronnego przekazania piękna, które, jak każda cnota, może być nieodłączne zarówno u wieśniaczki, jak i szlachetnej damy. Na zdjęciu na pagórku na polu siedzi dziewczyna. Odwrócona do widza w pół boku, jej twarz jest widoczna tylko z profilu. Ona jest bardzo młoda. Nos jest lekko zadarty, policzek pulchny, dłonie obejmują kolana. Z tyłu biegnie długi warkocz. Dziewczyna patrzy w dal, bez uśmiechu i bez skupienia, odpoczywając po długim dniu w pracy.

Obok niej dziecko — ledwo syn, za duży, raczej brat — też patrzy w stronę zachodu słońca. Otaczające ich pole stwarza poczucie pokoju i jedności z ziemią. Wydaje się, że można poczuć, jak pachnie skoszoną trawą i ciepłą ziemią, usłyszeć śpiew ptaków. delikatne światło słońca zalewa twarze dzieci i wydają się na swój sposób świętymi, częścią ziemi, zrodzoną z zachodu słońca i ziół, a nie z brudnego, dusznego świata szarych miast.