Opis obrazu Claude Moneta «Wiosna»

Najpiękniejsza praca i trochę inna niż wszystkie jego prace. Jak to płótno oddycha wiosną! Jak oszałamiająco żywe i zaskakująco łatwe do dostrzeżenia oczami, a potem fantazja dodaje historię, która może być prawdziwa.

Wyobraź sobie, że tutaj, w tym kwitnącym sadzie wiśniowym, spotkały się dwa stworzenia, ale nie proste. Wyobraźmy sobie, że wiosna i lato spotkały się w tym ogrodzie. Usiedliśmy w cieniu i postanowiliśmy porozmawiać, coś sobie przypomnieć, coś doradzić. Ale nigdy nie wiadomo, o czym mogą rozmawiać dwie młode piękności. Wiosna już wykonała świetną robotę i można ją zobaczyć w ogrodzie, ale lato jeszcze nie zadziałało.

Monet niejako celowo popycha nas do czegoś takiego jak ta historia, bez portretu twarzy rozmówców. W przenośni widzimy, że ci dwaj dyskutują i rozmawiają o wszystkim. Odpoczywają i nie spieszą się. A gdzie się spieszy? Tak dobrze wypoczywa się na zielonej trawie, że wiosenne powietrze tak dobrze oczyszcza płuca po długiej zimie. Wiosna opowiada, co udało jej się zmienić i naprawić, a lato zastanawia się, co on sam zrobi i pyta, co trzeba zrobić od razu i co zostawić na później. Takie spotkanie nie zdarza się często, więc trzeba mieć czas, żeby o wszystkim porozmawiać, porozmawiać o wszystkim, mieć czas, żeby wszystko opowiedzieć i nie zapomnieć, coś ważnego i potrzebnego.

To właśnie sugeruje fantazja. Choć mogłoby to być tylko spotkanie dwojga kochanków w wiśniowym sadzie lub spotkanie brata i siostry. Istnieje wiele opcji, najważniejsze jest to, że artysta był w stanie przekazać niesamowity, witalny wiosenny nastrój, którego czasami brakuje ludziom w trudnym życiu miasta.

Sam Monet naprawdę tym razem odszedł od wybranego przez siebie stylu — impresjonizmu — choć w zasadzie nie posunął się tak daleko. Portretuje rzeczywistość, choć jednocześnie daje nam, widzom, fantazjować i zaskakiwać piękno.