Opis obrazu Dmitrija Lewitskiego «Portret Katarzyny 2»

Lewicki namalował obraz w 1783 roku.

Widz może sobie wyobrazić cechy portretu z okresu klasycyzmu. Potrafimy zrozumieć specyfikę sztuki, jej symbolikę i alegorię. Katarzyna przebywa w świątyni samej Bogini Sprawiedliwości. Na specjalnym ołtarzu pali kwiaty maku. Zamiast korony na głowie cesarzowej wieniec laurowy. Tak mówi Zakon św. Włodzimierza. Że Catherine wiele zrobiła dla kraju. Świadczą o tym książki, które leżą u jej stóp. To prawda.

Na tym wspaniałym portrecie wyraźnie widać główne cechy klasycyzmu. Przede wszystkim są to bardzo nasycone kolory. Przeważają tu zimne tony. W przestrzeni czuć podział na kilka płaszczyzn. Formy są rzeźbiarskie. Są tak powściągliwe, jak to tylko możliwe, a jednocześnie plastikowe. Artysta umiejętnie posługuje się technikami alegorii. Widzimy Catherine w białych satynowych ubraniach.

Przed nami prawdziwa kobieta starożytności. Porusza się płynnie i uśmiecha się bardzo przyjaźnie. Dokładnie taki powinien być lider silnego kraju. Aby uzyskać majestatyczny efekt, zastosowano pewne szczegóły: dywan jest lekko przesunięty, bladożółty satynowy połysk, widoczna luksusowa szata z gronostaja.

Lewicki stworzył obraz, który idealizuje Katarzynę tak bardzo, jak to możliwe. Położył w nim idee, że monarcha rządzi tylko dla ludzi i żyje zgodnie z prawami obowiązującymi w państwie.

Treść zdjęcia nie ma charakteru portretowego. To przybliża ją do historycznych obrazów tamtych czasów. Ten portret jest alegoryczny. Aby przedstawić prawdziwą cesarzową, potrzebne było potwierdzenie w postaci alegorii i symboli. Lewicki dążył do autentyczności.

Przed nami nie tylko portret, ale idea. Artysta udziela cesarzowej swego rodzaju mandatu. W ten sposób szlachetna inteligencja wyobrażała sobie władzę monarchiczną w jej idealnej postaci.