Opis obrazu Horace Verneta „Anioł Śmierci”
Emile Jean-Horace Vernet urodził się w Paryżu w 1789 roku. Jego ojciec i dziadek byli słynnymi mistrzami malarstwa we Francji, talent odziedziczył Horacy. Idąc za przykładem swojego ojca, Vernet zostaje dyplomatą i całe życie wkracza w krąg wysoko postawionych i wpływowych ludzi, korzystając z przychylności wszystkich reżimów i władców Francji, którzy również wysoko cenili jego pracę.
Ulubionym tematem Verneta były sceny bitewne, które napisał wyłącznie na podstawie słów naocznych świadków, nigdy nie będąc na polu bitwy. Jako dyplomata zawsze ważne były dla niego najmniejsze detale wyposażenia, niuanse scenerii i okoliczności pewnych wydarzeń, a jako realista malarstwa – dokładność i bogactwo kolorów, wyrazistość linii oraz naturalność form i materiałów. Ponadto dużym zainteresowaniem cieszyły się portrety artysty, które wykonał dla wybitnych polityków i najwyższych
Temat religijny jest dla Verneta nietypowy, ale obraz Anioł Śmierci, stworzony przez niego w 1851 roku, wciąż wywołuje w słuchaczach wiele silnych i jasnych uczuć oraz podkreśla pełne czci i delikatne podejście mistrza do kwestii wiary i duchowego zbawienia.
Według Biblii aniołowie są stworzeniami stworzonymi przez Boga do „duchowej służby”, posiadają ogromną wiedzę o świecie i psychice człowieka, posiadają szczególne zdolności przenikania przestrzeni i czasu oraz pełnienia określonych funkcji w służbie Panu lub upadłym aniołom – szatanowi. Jak wynika z Księgi Rodzaju, Psałterza, Ewangelii, anioły ukazują się ludziom w ludzkiej, zazwyczaj męskiej postaci, jednak Biblia ostrzega, aby wydawać jednoznaczne oceny ich natury, ponieważ wszystkie te świadectwa są izolowane i najczęściej są ludzkimi spekulacjami.
W obrazie „Anioł Śmierci” centralne miejsce zajmuje chrześcijanka w śnieżnobiałych szatach, która właśnie zmarła, podobno na ciężką chorobę, ponieważ młody człowiek, zabity goryczą straty, złożył ręce przy jej łóżku w modlitwie. Za plecami zmarłej postać anioła w ciemnych szatach żałobnych, który ostrożnie chwycił ją pod ramiona. Twarz dziewczyny jest wyczerpana chorobą, ale w ostatniej chwili zostaje uwolniona od fizycznego cierpienia i nabiera spokojnego i spokojnego wyrazu, a palec wzniesiony do nieba zdawał się otwierać lukę w niebiosach, skąd rozlewa się na nią ciepły blask Królestwa Niebieskiego jasnym promieniem.
Na analogu obok łóżka otwiera się psałterz, obok ikony Matki Bożej wciąż płonie ikona, gałązka wierzby, jakby wczoraj cienką, lekką ręką mieszkańca pokoju wbiła się w skrzynkę z ikoną. A jeśli spojrzysz na zdjęcie z daleka, wydaje się, że postać anioła rozpływa się na tle ściany, a duże, piękne skrzydła starannie narysowane przez artystę należą do dziewczyny w bieli. Może zostanie aniołem? Czy już? A może była i wraca do domu? Kto wie…
(1 votes, average: 5,00 out of 5)