Opis obrazu Ilyi Repina «Nie spodziewali się»

Ten obraz przedstawia nieoczekiwany powrót rewolucjonisty, który został wygnany. Artysta starał się oddać pauzę, jaka powstała między przybyszami a domownikami.

Ważny jest nie tyle moment pojawienia się, ile moment zaskoczenia, który okazał się bardzo dokładnie oddany na płótnie. Ta pauza jest tak dobrze podkreślona, ​​że ​​w milczącej ciszy rodzina po prostu nie może uwierzyć własnym oczom. Ten stan szoku i wiary połączyły się w jedno, podkreślając znaczenie tego zbiega dla ludzi, którzy go kochają.

Wszyscy doskonale wiedzą, co będzie dalej, ale autorka postanowiła pozostawić prezentację tych emocji każdemu indywidualnie. W oczach więźnia można rozważyć smutek i zmęczenie, prośbę o akceptację i przebaczenie, modlitwę o protekcjonalność i pokutę.

Wstała na spotkanie starsza kobieta i przygląda się nowoprzybyłemu w poszukiwaniu boleśnie znajomych rysów i głosów, cech rodzinnych syna. Wciąż nie wierząc w cud i nie tracąc nadziei, kobieta drżącą ręką szuka oparcia w oparciu krzesła. Ubrana w żałobę kobieta w duchu pochowała syna, ale w duszy przestała wierzyć.

Chociaż kobieta jest widoczna z tyłu, nie przeszkadza to w zrozumieniu, jak zmienił się smutek — siwe włosy z przebłyskiem bieli, lekko zapadnięta sylwetka, opadające ramiona, przedwczesna starość.

Pozostali obecni na zdjęciu to także członkowie rodziny, jednak to już rodzina wygnanego — jego żona i dzieci, które nie kryjąc zachwytu i nadziei szykują się do płaczu, nie wierząc w powrót ukochanej osoby. Wyraźnie widać strach przed małą dziewczynką i chłopiec, ogarnięty radością, za chwilę rzuci się ojcu na szyję.

Obraz żony ukazuje nam prawdziwą historię uczuć i przeszłego życia bohatera. Kobieta jest blada, wyczerpana, zdezorientowana i przestraszona, ale jednocześnie radosna.

Aby wyraźnie oddzielić wygnanego od reszty rodziny, artysta przedstawił go jako ciemniejszą postać, która na tle domowego komfortu, zwykłego biegu życia, wdziera jak zimny wiatr w majowe dni. Ale jednocześnie wygnany nie jest pewien, czy jego rodzina zaakceptuje go teraz, gdy stał się zbiegłym i skazanym, czy zrozumie motywy, które skłoniły go do pójścia przeciwko wszystkim.

Dlatego nowoprzybyły stoi pośrodku pokoju, nie odważając się wejść ani do domu, ani z powrotem na ulicę. Jest w nim nadzieja.