Opis obrazu Iwana Aiwazowskiego «Widok Konstantynopola»

Namalowany olejem na płótnie w 1852 roku (według innej wersji z lat 70-tych XIX wieku) ma wymiary 121,5 x 195 cm, po sprzedaży w Christie’s w Londynie w 2006 roku za ponad 1,6 miliona funtów w kolekcji prywatnej.

Jest to jeden z kilku obrazów przedstawiających starożytną stolicę z różnych perspektyw i zmieniającego się oświetlenia, namalowany przez wybitnego malarza pejzaży morskich po podróży przez Turcję i Grecję w latach 40. XVIII wiek, który wywarł na nim duże wrażenie. Wiele dzieł poświęconych temu miastu uważanych jest za arcydzieła światowej sławy.

Na płótnie mistrza można odnaleźć w malarstwie takie cechy romantyzmu, jak nasycone kolory, zaakcentowana transmisja światłocienia, głęboko wyrażona kompozycja przestrzenna, «podziwianie» perspektywy i dość swobodny wybór tematu.

Sądząc po niebie, parne godziny przed zachodem słońca opadają na turecką ziemię, kiedy wiatr nie przynosi jeszcze długo oczekiwanego chłodu i lepiej nie opuszczać ratującego cienia wysokich drzew, co robi większość bohaterów pierwszego planu. Turcy ubrani są w tradycyjne stroje, które na ciemniejszym tle wyróżniają się plamami białych szerokich spodni i czerwonych kamizelek. W wozie z lekkim dachem chłop i jego towarzysze prawdopodobnie wracają po udanym dniu handlowym lub podróżnicy opuszczają stolicę na krótką odległość. Droga, którą podróżują, prowadzi wzrokiem do rozciągającej się poniżej panoramy obecnego Stambułu, pędzącej w górę z wieżami, minaretami i smukłymi cyprysami.

Całe płótno nasycone jest ciepłymi odcieniami żółci i czerwonawo-pomarańczowego. Wyraziście podkreślają je ciemne, czarno-brązowe cienie leżące na ziemi — natura przygotowuje się na nadejście nocy. I tylko kawałek nieba w lewym górnym rogu i jego odbicie w powierzchni morza ma zimny, półprzezroczysty błękit, zwiastujący nowy gorący dzień.