Opis obrazu Iwana Szyszkina «Na dzikiej północy»

Słynne dzieło «Na dzikiej północy» Shishkina powstało w 1890 roku i jest artystycznym ucieleśnieniem motywu samotności śpiewanego przez Lermontowa w poetyckim utworze «Sosna». W pewnym stopniu przypomina romantyczny obraz Kuindzhiego, z którym autor utrzymywał wówczas przyjazne stosunki.

Pośród zimnej ciemności, otoczone śniegiem i lodem, dumne i samotne drzewo wznosi się na nagim i niedostępnym szczycie skał. Całe jego otoczenie to czarny głęboki wąwóz, oświetlony zimnym światłem księżyca i niekończące się ośnieżone przestrzenie.

Widzimy, jak surowa północna przyroda urzekła artystę zupełnie nieziemskim, baśniowym pięknem i niesamowitym hartem ducha. Dzięki bogatej gamie odcieni i przejść mistrzowi udało się przekazać zarówno uczucie zimnej ciszy, jak i ucisk samotności.

A w tym mroźnym królestwie na pierwszy rzut oka nie ma już nic żywego. I samotne drzewo nadal żyje pomimo mrozów, wiatrów i śniegu.

Potężna sosna zamarła w cichym zapomnieniu i czekała na lepsze czasy. Ile jest dumy i godności w tej sylwetce. Na jego mocnych gałęziach, jak szata haftowana złotem na ramionach księdza, czaiły się ciężkie, śnieżne kopce. Na jej głowie wisiał śnieżnobiały kapelusz. Praktycznie usuwa chmury śnieżne i łączy się z nimi w locie po pochmurnym niebie. Wokół panuje uczucie zimnego odrętwienia i ponurej ciszy.

Mimowolnie zastanawiasz się, o czym marzy dumne drzewo na skale w tym trudnym czasie? Może o bliskiej i pokrewnej duszy, równie wzniosłej w swojej samotności? Niestety nigdy się o tym nie dowiemy, ale jest uczucie podziwu dla sosny, która nie znosi żadnych przeciwności. To chyba symbol ludzkiej dumy i godności, bez których człowiek nie będzie w stanie wznieść się na szczyt, tym bardziej się mu oprzeć.