Opis obrazu Michała Anioła Buanarrotiego «Ofiara Noego»

Michelangelo Buanorroti w ostatnim roku swojej pracy w kaplicy namalował wspaniały fresk «Ofiara Noego». Obrazy tego dzieła przekazują widzowi smutne, tragiczne notatki wszystkiego, co się dzieje.

Zszokowany dużą liczbą ofiar w burzliwych strumieniach wód potopu, przytłoczony poczuciem szlachetności za swoje zbawienie, Noe i jego rodzina spieszą się, by złożyć ofiarę Panu Bogu. Jeśli w bohaterach umieszczonych w strippingu panuje nastrój spokojnego, cichego smutku, kontemplacji, to w lunetach bohaterów ogarnia niepokój, niepokój. Stan spoczynku gwałtownie przechodzi w drętwienie i sztywność.

Pisząc o przodkach Chrystusa, gdzie poczucie pokrewieństwa i wewnętrznej solidarności wydawało się właściwe, Michał Anioł przekazał widzowi zupełnie inne doświadczenia.

Jedną część uczestników tej sceny ogarnia chłodna obojętność, druga część doświadcza uczucia wzajemnego wyobcowania, jawnej wrogości i nieufności. W przypadku niektórych postaci, na przykład matki z dzieckiem i starca z laską, smutek stopniowo ustępuje tragicznej rozpaczy.

Dzięki wszystkim wysiłkom Noego Bóg obiecał mu, że nie będzie już karał w ten sposób ludzkości. Od teraz ziemia będzie zachowana na ogień.

Noe złożył ofiarę Panu; I wziął z każdego bydła najczystszego i ze wszystkich ptaków najczystszego i złożył je na ołtarzu jako całopalenie.

I Pan poczuł przyjemny zapach, po czym powiedział w swoim sercu: Nigdy więcej nie będę przeklinał całej ziemi za człowieka, ponieważ intencje serca człowieka są złe od jego młodości i głupoty; i nie będę już więcej zabijał wszystkiego, co żyje, jak to uczyniłem przedtem: odtąd i przez wszystkie dni ziemi nie skończą się żniwa i siew, upały i mrozy, zima i lato, noc i dzień.