Opis obrazu Rembrandta «Trzy drzewa»

Największy mistrz rycerski i malarski w swoich przedmiotach połączył swoje obserwacje i wprowadził w szkice. Zwykłe krajobrazy, które obserwował w swojej ojczyźnie w Holandii, były znaną i ulubioną formą przedstawiania przyrody. Gatunek i sceny przyrodnicze Rembrandta zrewolucjonizowały sztukę, odrzucając przepych i statyczność.

«Trzy drzewa» — słynny grawerunek pejzażowy oddaje dynamiczny stan natury. Rycinę tę wyróżnia niezwykła jak na maniera artystka fabuła. To przedstawia naturę w stanie burzy podczas burzy.

Na znaki te wskazuje prostoliniowe cieniowanie, umiejętnie przedstawiające ulewę, lewa strona liścia ma ciemniejszy rendering, co oddaje uczucie braku słońca, które jest ukryte za chmurami, a chmury burzowe wirują nisko. Artysta tonem maluje na tablicy wrażenie pary z ziemi. W rycinie przekształciła się bogata gra światła i cienia, rytm i gładkość natury.

Dominantą obrazu są trzy drzewa uginające się pod wpływem wiatru. Według niektórych badań drzewa są groteskowe — interpretacja trzech krzyży i symbol zmienności świata.

Zdjęcie przedstawia wieże miasta, ożywia je obecność ludzi i zwierząt domowych. Stado ptaków odlatuje z dala od burzy. Na brzegu znajduje się rybak, a na wzgórzu obok wozu artysta. W gęstych zaroślach schroniła się para kochanków.

To największa akwaforta pejzażowa Rembrandta. Posiada najdrobniejsze niuanse, rytm, mobilność i różnorodność uderzeń.