Opis obrazu Tycjana Vecellio «Pokutująca Maria Magdalena»

Tiziano Vecellio swoje dzieło «Pokutująca Maria Magdalena» napisał na zamówienie w latach 60-tych XVI wieku. Modelką do obrazu była Julia Festina, która zadziwiła artystę szokiem złotych włosów. Gotowe płótno wywarło wielkie wrażenie na księciu Gonzagi i postanowił zamówić jego kopię. Później Tycjan, zmieniając tło i pozując kobiety, napisał kilka podobnych prac.

Stara legenda mówi, że gdy umierał, Tycjan wziął to płótno w swoje ręce. Po odejściu artysty (1576) obraz trafił do jego spadkobiercy Pomponio Vecellio, który z kolei sprzedał go, a także inne dzieła, sprzedając dom Cristoforo Barbarigo w 1581 roku.

Znany artysta Tycjan był wyjątkową osobą. Po mistrzowsku przemienił skruszoną nierządnicę, która szła za Jezusem Chrystusem przez pustynię, aby ukorzyć własne ciało i zmyć piętno wstydu, w cudowne uczucie łaski i miłości. Z płótna spogląda na nas kobieta, której sylwetka jest lekko pokryta przewiewną tkaniną. Jej złote włosy opadały w grube loki na klatkę piersiową. Wzrok tego geniuszu czystego piękna skierowany jest w niebo. Kobieta, odchylając głowę do tyłu, błagalnie, ze łzami w oczach, prosi o przebaczenie.

Pomimo imienia («Pokutująca Maria Magdalena») na płótnie wyraźnie widać, że kobieta nie żałuje, emanuje łaskawym uczuciem miłości. Tycjan ma alegoryczną konotację: książka, rozłożona przed skruszoną kobietą, leży na czaszce, a to jest niemiły znak.

W nieco innej perspektywie malarz dostrzegł znaczenie płótna — w obrazie Maryi przedstawił piękną młodą kobietę i głęboki smutek, a także wiernie śpiewał miłość. Sylwetka na płótnie jest zbudowana na smutnym tle: widać ponurą skałę, niebiesko-szare niebo i wychudzone drzewa. A pośród tego mroku jest Marią Magdaleną, uosobieniem kobiecości.