Opis obrazu Vincenta Van Gogha «Dance Hall»

Artysta, przedstawiciel ruchu postimpresjonizmu, odchodzi od koncepcji natychmiastowego przekazywania zmysłowego i emocjonalnego obrazu świata. Stara się głęboko przekazać — filozoficzny sens życia. Drobne szczegóły, zasady fizjologicznej budowy ciała i centralne postacie kompozycji stają się niepotrzebne.

Na pierwszy plan wysuwa się przekazywanie informacji za pomocą kolorowych plam z konwencjonalnym oznaczeniem postaci i twarzy. Główny ładunek semantyczny jest teraz przenoszony przez kolor i ogólną pełnię obrazu.

«Sala balowa» w pełni odpowiada tym pojęciom. Kolorowe plamy na wyraźnym konturze przypominają witraże. Duży tłum ludzi na małym obszarze powinien promieniować zabawą. Przecież to do niego przyszli wszyscy goście sali.

Obraz emanuje jednak z melancholii i niepewności. Powstaje poczucie zagubienia się w bezimiennej masie ludzi takich jak on. Jasne kolory sukienek brzmią ostrym dysonansem z ponurym i zagubionym wyrazem kobiety w żółtym kapeluszu.

Nie ma ani jednej wyraźnie napisanej twarzy, a goście wydają się być przeciętnym tłumem o stadnym instynkcie. Podkreśla to podobieństwo kolorystyczne strojów i dodatków. A im głębiej w głąb sali pędzi wzrok, tym bardziej ludzie tracą swój ludzki wygląd, zamieniając się w losowy zestaw kolorowych plam.

Jasność i uroczystość obrazu są przykrywką dla ludzkiej tęsknoty i samotności, niemożności znalezienia pokrewnego ducha wśród ogromnej liczby ludzi. Wszystkim nie zależy na tym, kto jest w pobliżu i tylko blichtr z wakacji ukrywa ten fakt.