Opis obrazu Walentina Serowa «Portret Sofii Botkiny»

Apogeum wspaniałego talentu Walentina Serowa do malowania portretów był obraz «Portret Botkiny» z 1899 roku. Praca zyskała uznanie wśród europejskich bohemy i koneserów sztuki portretowania świeckiego. Wystawa światowa w stolicy Francji w 1900 r. Uznała prawo autora do Grand Prix.

Dlaczego portret Sophii Botkina jest taki niesamowity? Artystka odeszła od tradycji malowania twarzy świeckich w swej pewnej siebie arogancji i powadze. Postać młodej żony kolekcjonera Botkina wygląda na kruchą, bezbronną i skromną.

Wygląda na to, że barokowa sofa, na której usiadła modelka, a cały jej piękny strój z pełnym zestawem złotej biżuterii jest obcy osobowości tej kobiety. Sofa wygląda nie na miejscu, duża i pretensjonalnie krzykliwa, z jej bombardowaniem i wysokimi kosztami.

Model siedzi na jednym końcu, prawie na krawędzi mebla. Wyrwanie w ten sposób osobowości przedstawianej osoby z otaczającego tła to genialny pomysł portrecisty. Kolor pomaga w pełni urzeczywistnić tę ideę. Tło i podłoga są w stonowanych brązach, szarościach i niebieskawych odcieniach. Sofa jest granatowa. Cała uwaga jest automatycznie przykuwana do delikatnej i pięknej Sophii. Jej smukłe, zebrane ciało ubrane jest w żółtawą sukienkę pokrytą różowymi pąkami.

Mały piesek obok damy to tylko ukłon w stronę mody, a może polecenie męża zamężnej kobiety. W oczach bohaterki można pomyśleć o jej samotności psychicznej. Zanurzony w sobie, jego zamyślony wzrok jest skromnie przygnębiony i skierowany poza obraz.

Dekoracyjność i blask przedmiotów obrazu posłusznie zanika, zanim autorka oświetli duchowy świat bohaterki. Tło i wszystko, co obiektywne na płótnie, mimowolnie znika w tle, a czuły smutek w oczach młodej kobiety sprawia, że ​​widzowie nasycają się udziałem w Sofii Botkina, damie od wieków, która nieodwołalnie odeszła w zapomnienie.