Opis obrazu Wasilija Sumariewa «Mój dom»

Obraz «Mój dom» powstał w 1972 roku przez najsłynniejszego artystę okresu sowieckiego Wasilija Fiodorowicza Sumariewa.

Historia powstania płótna jest dość prosta i bezpretensjonalna, ponieważ przedstawia dom artysty, w którym się urodził i wychował. To był powojenny czas, niełatwy dla dorosłych, ale całkiem znośny dla dzieci spędzających całe dnie w niekończących się zabawach.

Obraz jest słoneczny, pełen ciepła i światła, w 1972 roku pojawienie się takiego obrazu było prawdziwym przełomem w sztuce, pozwalającym uciec od ponurej codzienności i spojrzeć na świat w nowy sposób.

Obraz składa się z kilku oddzielnych odcinków, których centralną postacią jest budynek mieszkalny. Artysta przedstawił budynek tak, jak zapamiętał go z dzieciństwa, ale w nieco zdobionej formie. Prawdziwy dom został pomalowany zwykłą farbą do podłóg i na pewno nie wzbudził tak gwałtownych emocji, jakie pojawiły się po narodzinach obrazu.

Na samym dole obrazu przedstawiono ludzi relaksujących się, dzieci czytające książki, bawiące się balonami i uważnie słuchające narratora. Na zdjęciu obecne są także zwierzęta; w lewym dolnym rogu obrazu artysta przedstawił kobietę najwyraźniej próbującą wydoić kozę.

Okna dwupiętrowego domu lśnią czystością i przejrzystością. Parapety pierwszego piętra zdobią kwitnące rośliny doniczkowe; na drugim piętrze można zobaczyć wiele osób, z których niektórzy świętują wesele, podczas gdy inni wieszają ryby na sznurkach do wyschnięcia.

Przed domem rodzice z małymi dziećmi, starcy, młodzi ludzie spacerują, jeżdżą na rowerach i grają w piłkę. Takie codzienne sceny są typowe dla weekendu, na co wskazuje również obecność rozwieszonej na sznurku bielizny i lenistwo, z jakim przechadzają się wczasowicze.

W tle znajduje się linia kolejowa, po której jedzie pociąg. Również w tle widać małą grupkę ludzi, sklep i pozornie małą fabrykę z dymiącymi kominami. Płótno jest namalowane w realistycznym stylu, pierwsza jego wersja powstała w 1969 roku. Obraz tak mocno zaimponował sowieckiemu widzowi swoją prostotą, że praktycznie nie było ludzi, którzy mogliby go skrytykować.