Opis obrazu Williama Turnera «Salon»

Turner to brytyjski malarz, impresjonista i po części powieściopisarz, którego obrazy często poruszają temat ludzkiej impotencji i niedoskonałości, malowanych bez goryczy i pogardy, a wręcz przeciwnie, ze szczerą miłością i przebiegłą ironią.

Człowiek na świecie jest mały, prawie nic nie potrafi, gdy wichry zmian niosą go jak piórko z wydarzenia na wydarzenie. Ale pozostaje osobą, rzeczą samą w sobie, w końcu osobą. Turner preferował gatunek historyczny, krajobrazy i rzadkie sceny rodzajowe.

Salon jest jednym z jego nielicznych obrazów, które przedstawia ludzi nie w naturze, ale w świecie, który stworzyli dla siebie. Tłumaczy to nieco nietypowy sposób malowania — w porównaniu z krystalicznie czystymi, drżącymi krajobrazami «Salon» jest napisany celowo z grubsza, niejasno, tak, że nie sposób nie dostrzec ani jednej twarzy, można się tylko domyślać mglistych cieni w niejasnym otoczeniu. Kobieta leżąca w fotelu z twarzą przypominającą twarz owcy. Ktoś, kto przypomina morsa, rozłożony na sofie.

Trzy kolejne kobiety przy małym okrągłym stole, wszystkie bez twarzy, wszystkie niejasne i niewyraźne. Ludzie oddają się odpoczynkowi i rozmawiają o niczym — i przez to zdają się rozmazać, nudzić i puścić, bez cech charakterystycznych i niezapomnianych. Wszyscy ze swoimi fryzurami, niespokojnymi dłońmi, bez sensu są zmęczeni pustą gadką i głupim śpiewem. Wszyscy sami nie rozumieją, dlaczego tu przyjechali, ale pilnie ukrywają to nieporozumienie i udają, że wieczorem są pochłonięci.

«Salon» wyśmiewa leniuchów i gadatników, jednocześnie współczując im — ich życie jest tak puste, że nie sposób rozróżnić nawet twarzy. A ci, którzy wyjdą z salonu, jutro nie będą pamiętać o czym rozmawiali, o czym chcieli, o kim rozmawiali. Wszystko to jest nieważne i zostało omówione po to, aby jakoś udawać, że życie ma sens.