Opis obrazu Zinaidy Serebryakovej «Wybielanie płótna»

Serebryakova to rosyjska artystka, jedna z pierwszych kobiet, które weszły do ​​historii malarstwa. Urodziła się w bardzo kreatywnej rodzinie, jej ojciec był rzeźbiarzem, jej dziadek był architektem, jej matka była artystką, jeden brat był także architektem, drugi wniósł wielki wkład w rozwój radzieckiego malarstwa i grafiki.

W takim środowisku dziewczyna nie mogła pozostać obojętna na sztukę, a po ukończeniu żeńskiego gimnazjum poszła do szkoły plastycznej. Kiedy była uczennicą Braz, podróżowała do Włoch i Francji. Ze wszystkich gatunków preferowałem portrety i sceny rodzajowe. Pisała do znajomych ludzi, uwielbiała wychodzić na łono natury i brać spisek z życia chłopów, którzy są zależni od ziemi i mieszkają obok niej aż do śmierci.

Whitewashing the Host to jej ostatnia ważna praca, jednak na wysokim poziomie, po wielu szkicach i szkicach z silnymi różnicami kompozycyjnymi. Na jednych dziewczyny rozłożyły płótno, na innych niosły, na trzecim czekały, aż minie właściwy czas. Szkice były rano, wieczorem i w południe. W końcu artystka zdecydowała się na wersję, w której dziewczyny dopiero zaczynały pracę. Stoją na brzegu rzeki cztery dziewczyny w prostych ubraniach.

Nie pozują do portretu, ale robią swoje — jeden rozkłada płótno, drugi poddaje się, trzeci odwija, czwarty włączy się do ogólnej pracy.

Kompozycja obrazu jest zbudowana w taki sposób, że dziewczyny stoją jak na samym skraju nieba, a widz patrzy na nie z dołu do góry, co nadaje im skalę i rozmiar. Wszyscy są wysocy, nawet wyglądają na wytrzymałych, mają przyjemne twarze, wydaje się, że wkrótce jeden z nich zaśpiewa, a inni podniosą, a wzdłuż brzegu rzeki popłynie strunowa pieśń ludowa, opowiadająca o miłości lub żalu.

Na zdjęciu siła dziewcząt, ich wolność, która polega nie na tym, że nic nie robi, ale na całkowitym oddaniu się pracy, dobrowolnie i radośnie.