Opis obrazu Giotta «Wskrzeszenie Łazarza»

W większości swoich prac artysta Giotto bardzo często wybierał tego typu kompozycje wielocyfrowe, w których wiele towarzyszących epizodów pobocznych przypisuje się głównej fabule. Jak może się wydawać na pierwszy rzut oka, wszystkie te epizody poboczne i wątki są tak nieistotne i małe, że niektórzy mogą wątpić w stosowność ich przedstawienia na obrazie.

Jednak wtedy, po dokładnym zbadaniu, okazuje się, że małe epizody fabularne wyświetlane w pobliżu głównego odcinka tworzą wyjątkowe w znaczeniu tło, dzięki któremu obraz okazuje się nie tylko piękny, ale i żywy.

I tutaj, na tym obrazie, objawia się wielkość Chrystusa, którą podkreśla pełne podniecenia i zdziwienia na twarzach każdej osoby, która jest obecna przy cudownym wniebowstąpieniu Łazarza.

Dramat w obrazie fabularnym osiąga najwyższy punkt napięcia w miejscu pracy, w którym ukazane są siostry głównego bohatera Łazarza, które posłusznie padły na kolana. Maria i Marta ukłoniły się, ich gesty i twarze odzwierciedlają uczucia świadków tego cudownego działania. Ale przede wszystkim dramat i pokora zebrane są w tym obrazie w postaci Jezusa i jego wyciągniętej dłoni.

Tutaj, jak we wszystkich pracach artysty Giotto, każda osoba wydaje się być w centrum tego niezwykłego wydarzenia religijnego. Postacie postaci Łazarza i Chrystusa zostały przez artystę lekko przesunięte na brzegi całej kompozycji, więc centrum trafia do świadków tego cudu. A na obrazie jest wiele emocji, począwszy od przesądnego strachu, a skończywszy na najgłębszym szoku i rezygnacji z tego, co się dzieje. Wszystko to widać w twórczości artysty po oględzinach lub po długotrwałych badaniach.