Opis obrazu Iwana Aiwazowskiego «Kąpiąca się owca»

Utworzony w 1877 r., Materiały — płótno, olej; rozmiary — 46 na 62 cm Wystawiony w Muzeum Sztuki im. W. P. Sukaczowa, Irkuck, Rosja.

Imponujący artysta poświęcił temu tematowi kilka prac, z których najsłynniejsza znajduje się w Odessie. Ten charakteryzuje się pastelową lekkością, trudno uwierzyć, że taki efekt dałoby się osiągnąć olejem. Górna część obrazu to miękkie, niesamowicie przewiewne i bardzo ciepłe niebo. Rozbiegają się po nim złote i przezroczysto-różowe promienie wschodzącego słońca. Po prawej stronie horyzont jest prawie nie do odróżnienia od spokojnej tafli morza, a po lewej wyznaczają go nieważkie, jasnofioletowe góry przybrzeżne. Na ich tle statki narysowane cienkimi liniami wydają się pełne magii. Wydaje się, że nie obudzili się jeszcze w pełni i nie rozpostarli skrzydeł.

W tak majestatycznym i kojącym krajobrazie hałaśliwi kierowcy i ich duże stado wydają się zbędne i zbyt prozaiczne. Zajmują się własnymi sprawami i nie zwracają uwagi na niesamowite piękno chwili, którą malarz uchwycił i przekazał na płótnie. Ale to całe ludzkie życie.

Co ciekawe, przy tworzeniu pierwszego planu mistrz zastosował zupełnie inną, w większości nietypową technikę — charakterystyczne dla impresjonistów małe, wielokierunkowe pociągnięcia, uwypuklające detale i bogatą kolorystykę. Na zielono, ochrę i pomarańczowo-brązowo maluje brzeg, na którym widoczne są kamyki i źdźbła traw. Wełna owcza nie wygląda na białą — odruchy z ziemi i niebo padają na nią półtonami. A jeśli zwierzęta najbliżej widza są szczegółowe, to gdy się oddalają, wynurzające się z wody wydają się lekko rozmazać. Dzieje się tak, gdy patrzysz pod światło przez długi czas.

Lewa dolna krawędź płótna jest przeciwstawna do prawej, najciemniejsza na całym płótnie, tutaj jakby z głębi morza pojawia się ciemnozielony i żółtawo-bagienny kolor. Ta ciemna plama przypomina poprzednią noc i równoważy złożoną kompozycję.