Opis obrazu Michaiła Vrubela «Dziewica z Dzieciątkiem»

Ikona namalowana w 1885 roku przez Vrubela z jednej strony odpowiada wszystkim prawosławnym kanonom ikonografii, które dość ściśle ograniczają udostępnioną artyście przestrzeń wyobraźni, z drugiej strony jest w tych granicach niezwykła i oryginalna.

Zamiast niemal martwych twarzy utrzymanych w jednym surowym stylu, spoglądają na nią żywe ludzkie oczy — nie cierpiące, nie rozumiejące, nie rozpaczające, nie patrzące w samą duszę i spalające ją do dna, ale zwykłe. Przypominają, że Chrystus z Matką Bożą to nie tylko Bóg i Najświętsza Dziewica, ale także ludzie są jednocześnie czymś niezmiernie wielkim i niezmiernie małym. W ikonie jest realizm niezwykły dla ikon, ślad jakiejś wiedzy za obliczem Dziewicy.

Jednak symbolika ikony jest w pełni zgodna ze statutem. Tak więc tron, na którym zasiada Matka Boża, oznacza wielkość i królewskość (ten obraz zaczął być używany w Bizancjum, w XI-XII wieku), szkarłatny płaszcz — cierpienie, krew i wielkość.

Trzy gwiazdy złocone na obliczu Matki Bożej przypominają nam, że Bóg jest Trójjedyny — Ojciec, Syn i Duch Święty, a jednocześnie, że zarówno przed, jak i po narodzinach oraz w czasie Narodzenia Matka Boża pozostawała dziewicą. Na jej aureoli widnieją greckie litery — skrót od słów «Matka Boża», te litery można znaleźć na każdej ikonie. Na aureoli Chrystusa znajduje się łatwo rozpoznawalny krzyż, przypominający o tym, jaki los czeka dziecko siedzące na kolanach matki. Jego prawa ręka jest złożona w dwa palce — błogosławieństwo, przebaczenie i pocieszenie, lewa spoczywa na zwoju, co oznacza, że ​​Bóg jest wszechwiedzący.

Jednocześnie ikona i obraz, inwestuje się w niego więcej niż zwykle w ikony, a stworzył go Vrubel w czasach, gdy był nieznanym studentem i zatrudnił go do malowania tylko dlatego, że szukali kogoś, komu nie można było zapłacić zbyt wiele.

1200 — dla biednego studenta-artysty, dorabiającego jako korepetytor, to było dużo pieniędzy. Dla kierownika projektu budżet jest zbyt mały, do którego nie można zatrudnić nikogo oprócz osoby, która porzuciła projekt.