Opis obrazu Michała Anioła Merisi da Caravaggio «Zmartwychwstanie Łazarza»

W 1608 roku artysta Caravaggio, przebywając w Mesynie, poznaje szlachetnego kupca. Zamożny kupiec zamawia mu obraz na dowolny temat. Malarz wybrał na płótno biblijną fabułę zmartwychwstania Łazarza.

W ciemnej jaskini kilku mężczyzn trzyma ciało, które wcześniej było w trumnie przez cztery dni. Caravaggio wolał pracować od życia, więc znalazł ludzi do pozowania do nowego obrazu. Ponadto, zgodnie z legendą, dla rzetelności nakazał wykopać ciało niedawno zmarłego młodego człowieka. Najemnicy stanowczo odmawiali zbliżenia się do zwłok, ale artysta nadal nalegał na zbiorowe pozowanie, w przypływie pragnienia artystycznego wcielenia, grożąc nawet nożem siedzącym.

Charakterystyczną cechą malarstwa Caravaggia są jasne strumienie światła przecinające nieprzeniknioną czarną pustkę. Jak reflektor, promienie światła pokrywają powierzchnię skóry nagiego Łazarza, podkreślają ubrania, twarze i kończyny uczestników sceny: Chrystusa i ludzi opłakujących zmarłego. Wygląda na to, że to złote nieziemskie światło wkrótce przywróci życie Łazarzowi. W tle, w ciemności, grabarze, którzy tak często widzieli śmierć, odwracają twarze, aby ponownie nie oglądać uciążliwego spektaklu.

Kości i czaszka bezimiennej ofiary długiej śmierci leżą na ziemi. A z góry — żywa dłoń Łazarza wyciągnięta w kierunku ciepłego strumienia światła poddaje się, odpowiadając na polecenie Chrystusa. Krewni zmartwychwstałej osoby nie zdali sobie jeszcze w pełni sprawy z tego, co się wydarzyło, na ich twarzach widać smutek, niepokój, zmieszanie.

Historia mówi, że zamożny klient był niezadowolony z płótna malarza. Dlatego został przekazany bractwu krzyżowców. Przez cały czas «Zmartwychwstanie Łazarza» doświadczyło kilku trzęsień ziemi, po których obraz został pomyślnie przywrócony do galerii Messina.

W słynnym arcydziele malarstwa religijnego Caravaggio pojawia się przed nami jako głosiciel niezatartej wiary w wieczność życia.