Opis rzeźby Fedota Shubina «Popiersie Łomonosowa»

Wydawałoby się, że rzeźba pod względem jasności i atrakcyjności ustępuje malarstwu, trudniej ją dostrzec. Jasna plama koloru na płaszczyźnie przyciąga więcej oczu i uwagi niż jednokolorowa objętość.

Rzeźba żyje w kosmosie i aby ją zobaczyć, trzeba złapać światło. A jeśli rzeźbiarz jest utalentowany, postać ożywa pod jego rękami, a materiał staje się plastyczny. W XVIII wieku tradycje rzeźbienia w drewnie były dość silne, a małe drewniane rzeźby widoczne są tylko w cerkwiach, ukrytych wśród płótna ikonograficznego.

Pierwszy rzeźbiarz Rosji Fedot Shubin przeszedł przez prawdziwą szkołę w ojczyźnie wielkiego naukowca Łomonosowa i na własnej ziemi, wśród chłopów Pomorskich, gdzie rozwinęły się tradycje rzeźbienia w kościach. Stamtąd rozpoczęła się twórcza ścieżka rzeźbiarza, a rodak Łomonosow pomógł mu w pokonaniu tej ścieżki.

Popiersie naukowca powstało z pamięci po śmierci Łomonosowa. Losy dwóch wielkich ludzi są niezwykle podobne. Podobnie jak Łomonosow w młodości, rzeźbiarz Szubin wyruszył tą samą drogą z prowincji Archangielsk, aby podbić stolicę i rozwinąć swój talent.

Popiersie wykonano z gipsu, który subtelniej oddaje niuanse i nastrój. Ekspresyjność jest wyidealizowana, ale nie z powodu służalczych uczuć, ale istnieje szczere ludzkie współczucie. Cechą twórczości Shubina jest obiektywizm i skłonność do sympatyzowania z jego modelem, co było rzadkością w sztuce epoki Katarzyny.

Indywidualna idealizacja zawsze była obca Shubinowi. Z natury był utalentowanym portrecistą i dzięki swojemu talentowi pozostawił po sobie wspaniałą galerię wybitnych współczesnych. Portret Łomonosowa w gipsie jest daleki od klasycznych kanonów, jakie miały miejsce w tamtym czasie. To obszerny i wielowymiarowy obraz, nie tylko pod względem cech fizycznych, ale także psychologicznych i emocjonalnych.