Opis rzeźby Marka Antakolskiego «Iwana Groźnego»

«Iwan Groźny» to pierwsza poważna wielka rzeźba Antakolskiego, słynnego rosyjskiego rzeźbiarza. Ciekawe, że najmłodszy syn w dużej żydowskiej rodzinie Antakolsky od najmłodszych lat lubił rysować, malował wszystko, do czego mógł dotrzeć, ale jego rodzice stanowczo potępiali jego hobby i jako kompromis między przekonaniem, że artyści są straconymi ludźmi, a pragnieniem chłopca aby narysować, Antakolsky został wysłany do uczniów rzeźbiarza. Być może na dłuższą metę rodzice uznali ten zawód za bardziej honorowy i opłacalny. Iwan Groźny jest wykonany z niezwykłą sztuką i dbałością o szczegóły. Siedzi na wysokim tronie, z ramion spada mu miękkie, królewskie futro, a u jego stóp faktycznie leży cały kraj, posłusznie czekając na każde jego słowo. Jednak wcale nie czuje radości z takiej uwagi dla siebie. Moc mu się nie podoba. W całej jego postawie widać, jak bardzo jest spięty. Plecy proste, głowa lekko pochylona, ​​prawa ręka chwyta podłokietnik tronu, lewa zgniata ubranie na klatce piersiowej, blisko serca. Zapomniana książka grozi, że spadnie z kolan. To strach przed możliwą zdradą i zbyt dużym brzemieniem władzy, a także zbliżającą się starością, prowadzącą na smyczy do wielu chorób. To zarówno pragnienie władzy, jak i lęk przed przyszłością — władza wymyka się spod kontroli, coraz trudniej ją utrzymać, a na jej przekazanie jest jeszcze za wcześnie, czas jeszcze nie nadszedł, kraj jak niespokojny koń zrzuci nowego jeźdźca. Oto skrucha i trudne myśli. Grozny w swoim życiu zrobił wiele brzydkich rzeczy, za które warto było żałować, dlatego jest tak ciężko, tak uparcie jego (prawdopodobnie siwowłosej) pochyleniu głowy — nie był przyzwyczajony do przyznawania się do błędów, nie był przyzwyczajony do pokuty, nie przywykł do proszenia kogoś o przebaczenie. I chociaż coś drapie w duszy, na to odpowiada złem, surowo, odrzucając samą możliwość pokuty. Książka w jego rękach, z zakładką — prosta podpowiedź. To właśnie pod Groznym zaczęła się historia druku.