Opis rzeźby «Wiosna» Michaiła Vrubela

Pierwsze próby Vrubela stworzenia dzieła w dziedzinie majoliki rozpoczęły się na początku lat 90. Były związane z lokalnym warsztatem ceramicznym, którego właścicielem był patron S. I. Mamontowa.

Pierwsze próby artysty były tak udane, że wkrótce udało mu się poprowadzić warsztat. Najbardziej znaczącym okresem w twórczości artysty była druga połowa lat 90. Twórca zaczyna ściśle współpracować ze słynnym technologiem Vaulinem i odkrywa technikę wykonywania odbudowującej glazury.

Równolegle z ceramiką artysta zaczyna dać się ponieść twórczości teatralnej i poznaje słynnego śpiewaka operowego — N. I. Zabelę. Po chwili zostaje jego żoną. Artysta zaczyna bliżej komunikować się z kompozytorem Rimskim-Korsakowem i pracuje nad swoimi dziełami operowymi. Wszystko to skłania artystę do tworzenia kompozycji z gatunku rosyjskiego folku — Lel, wiosenno-czerwony, Snegurochka, Sadko i inne.

Artysta rozpoczyna pracę nad serią małych rzeźb z majoliki, przedstawiających rosyjskie baśniowe postacie z twórczości Rimskiego-Korsakowa. Dzięki malejącej inspiracji artysta już w 1900 roku otrzymał złotą nagrodę na wystawie światowej w Paryżu za egzemplarze z warsztatu Abramcewo.

Sędziom bardzo spodobała się delikatna i drżąca wiosna. W rysach twarzy bajkowej postaci można odgadnąć twarz jego ukochanej żony — Nadieżdy. Wiosna, podobnie jak w rosyjskich baśniach, jest przedstawiana jako młoda, atrakcyjna i wesoła kobieta.

Dzięki ogromnym możliwościom majoliki artysta przedstawił gładkie kontury i kształt, a także grę barwnych pasemek. Wszystko to pomogło stworzyć naprawdę bajeczny (i nie jeden) wygląd bajecznego piękna wiosny.