Opis obrazu Andy’ego Warhola «Dolary»

Złe języki nazywały Warhola rzemieślnikiem i pod pewnymi względami było to nawet bliskie prawdy. Faktem jest, że Warhol był najbliżej pop-artu. Łącząc fotografię, design i malarstwo w jednym, otrzymał prace dość kontrowersyjne, których wartość artystyczna wydaje się wątpliwa zwolennikom klasyki.

«Dolary» to cała seria jego prac, opartych na wymyślonej przez niego technice kopiowania. Siatkę zaimpregnowano emulsją fotograficzną i nałożono na nią szkiełko, po czym naświetlono całą konstrukcję. W miejscach oświetlonych uzyskano zamrożony film.

Wszystko inne zostało zmyte i uzyskano szablon, dzięki któremu można było łatwo odtwarzać ten sam obraz w kółko. Tak powstały portrety Merlina Monroe i Elizabeth Taylor, a liczni przeciwnicy tego podejścia (uformowanego równocześnie z jego powstaniem) wyrazili głośną i dość zjadliwą krytykę. Nazwali to podejście rękodziełem, pozbawionym duszy i indywidualności podejścia, dlatego nie zasługuje na miano sztuki.

Warhol zignorował wszystkie takie okrzyki — płacono mu dużo pieniędzy za swoją pracę, był u szczytu sławy i fakt, że komuś nie podobał się sposób, w jaki to osiągnął, był absolutnie obojętny.

«Dolary» są pozbawione głębokiej symboliki i są wielokolorowymi znakami dolara na czarnym tle. Niebiesko-pomarańczowe, żółto-zielone, wyglądają krzykliwie i wyzywająco, jakby proponowały przemyślenie, ile pieniędzy znaczą dla ludzi.

Dla każdego obraz ma swoje znaczenie. Ktoś widzi, jak dolar nadaje sens życiu — czarny, pusty, gdy nie masz pieniędzy — ktoś wręcz przeciwnie, myśli o tym, jak zgniły świat, w którym kartka ze znakiem jest warta więcej niż życie ludzkie.

Zarówno ten, jak i ten punkt widzenia mają prawo istnieć. Zaletą kreatywności Warhola jest jej różnorodność.