Opis obrazu Francesco Parmigianino «Madonna z długą szyją»

«Madonna z długą szyją» daleka jest zarówno od akademizmu, jak i kanonów malarstwa ikonowego. W rzeczywistości sprzeciwia się wszystkim kanonom. Na nim Maria trzyma w ramionach śpiące dziecko Chrystusa, ale kolor jego ciała i jego rozluźnienie wygląda, jakby dziecko było martwe lub śpi w letargicznych snach. Zrobiono to celowo, wskazując na przyszłą śmierć — temat, który nie umknie żadnemu obrazowi Maryi i dziecka. Matka Boża ubrana jest w nieoczekiwanie bogate szaty.

Jej blond włosy są upięte perłami i złotem, jej twarz nie wyraża zmieszania i nie tęsknoty za przyszłym cierpieniem, ale przyjemnością. Maria jest młoda, a jej dziecko śpi w jej ramionach — to, co jej nie cieszy na ikonach, jest tutaj wystarczającym powodem do radości. Obok niej tłum młodych chłopców i dziewcząt, jeden z nich trzyma w rękach naczynie — alchemiczny symbol początku wszystkiego, poczęcia, które na obrazie łączy życie i śmierć. Na lewo od Maryi św. Hieronim śpiewa pochwałę Niepokalanego Poczęcia, kolumny idą w górę, niczego nie podtrzymując, dodając do obrazu surrealizmu.

Zaskakujące jest również to, jak przedstawione są wszystkie postacie. Parmigianino portretował ludzkie głowy z wielką przyjemnością i nie mniejszą umiejętnością. Twarze, nawet jeśli wydają się nieco wydłużone, wyglądają proporcjonalnie i pięknie.

Wydawało mu się jednak, że wydłużenie ciał i kończyn również ukazuje piękno, ponieważ obraz nosi piętno surrealizmu, które dodaje mu długa szyja Madonny, ręce i nogi innych, którzy nie prowadzą donikąd, filar zagubiony na wysokości i dziwna nieproporcjonalna postać Hieronima — on wygląda na bardzo małą, chociaż niezbyt daleko.

Ciekawe jest również to, że wydłużenie wszystkiego i kolumna nigdzie nie prowadzi, jest tylko symbolem odwiecznego dążenia ludzkości do doskonałości — i jej wiecznej niedostępności.