Opis obrazu Nicholasa Roericha «Mój dom»

Na zdjęciu można obserwować procesy konwersji kolorów, od ciemnych do jasnych odcieni. Tutaj zebrane są trudne kolory i ich lokalizacja.

W centrum obrazu wizerunek kobiety o niesamowitej plastyczności. Płynne linie jej sylwetki pokazują jej kobiecość. Ubrana jest w wyciszone pomarańczowe indyjskie sari. Z niego promieniuje uniwersalna energia siły życiowej. Czarne włosy są podciągnięte, ułożone i pokryte ciemnoniebieską szmatką — symbol rozsądku. Na nadgarstku ma biżuterię, być może bransoletkę — symbol ochrony. Jest boso, co można opisać wolnością i niezależnością. Rysy twarzy są zamazane, ale odgaduje się je z determinacją.

Jej duże oczy są bardzo podkreślone. Kobieta jest przedstawiona w obrazie samego życia, a jej strój mówi o samych Indiach. Być może dla Roericha Indie są tym samym domem, o którym myśli, kocha, pamięta i honoruje. Kobieta idzie do przodu, można to ocenić po umiejscowieniu jej sylwetki, kończyn i samego skrętu ciała. Wokół niej nieustannie trwa proces odnowy życia. Wskazują na to otaczające go kolory. Porusza się po żółtej ścieżce nasyconej echem słonecznego bóstwa.

Jest w ciągłym procesie życiowej odnowy. Przechodzi od ciemniejszych tonów do jaśniejszych i jaśniejszych. Za nią jest mroczna przeszłość, wspaniała przyszłość. Jej spojrzenie przenosi się w przeszłość, jakby myślała o zabraniu z niej czegoś dobrego.

Za kobiecym wizerunkiem podobno przedstawione jest okno w nieznaną nieskończoność. W oknie szaleją procesy życiowe, przedstawione w różnych kolorach. Jest wiele zielonych strumieni, utworzonych w okrągłej formie, jakby oddzielających i chroniących przestrzeń. Kolor zielony symbolizuje świat roślin i promieniuje radością całego obrazu.