Opis obrazu Pabla Picassa «Śniadanie niewidomych»

Pablo Picasso namalował swój obraz «Śniadanie niewidomych» w 1903 roku, mając zaledwie 22 lata. Obraz ten powstał we wczesnym okresie hiszpańskiego artysty. Okres od 1901 do 1905 roku krytycy nazwali dzieło hiszpańskiego geniusza «błękitem», gdyż w tym czasie w twórczości Picassa dominował niebieski, który nazwał «kolorem wszystkich kolorów».

W kreacjach z «niebieskiego okresu» najczęściej przedstawiają biednych, żebraków, ludzi samotnych i pokrzywdzonych przez los. Temat ten był bardzo popularny wśród artystów mieszkających i pracujących w Hiszpanii. Obraz «Śniadanie niewidomych» jest dziełem charakterystycznym dla wczesnego Picassa, w którym człowiek zawsze stoi w centrum, otoczony różnymi przedmiotami i wewnętrznymi doświadczeniami. Artystka za pomocą subtelnych detali stara się przekazać widzowi melancholijne, a niekiedy tragiczne emocje.

Praca «Śniadanie niewidomych» skupia się na przedstawieniu na niebiesko niewidomego mężczyzny, który prawą ręką próbuje znaleźć jasnobrązowy dzban wina, symbolizujący chrześcijaństwo. W lewej ręce trzyma mały kawałek chleba, a na stole pustą miskę.

Szczupłe, wydłużone ciało, długie wrażliwe palce i kiepski stół w pełni oddają bezradność, zgubę i cierpienie.

Tragedię obrazu pogarszają dwa szare wgłębienia zamiast ludzkich oczu. Obraz wprawia widza w bezradność i zgubę niewidomego, żyjącego w biedzie i całkowitej samotności.

Aby napisać tak smutny obraz, artysta niewątpliwie inspirował się swoim biednym życiem w Barcelonie, tak że w tym tępym obrazie niewidomego i biednego człowieka artysta zobaczył siebie i starał się przekazać własne emocje i doświadczenia, tak głębokie przeżycia podkreśla zimnoniebieski kolor.