Opis obrazu Stanisława Żukowskiego «Leśne jezioro»

Żukowski jest mistrzem krajobrazu, a «Leśne jezioro» to jedno z jego dość tradycyjnych dzieł. Obraz przedstawia leśne jezioro, taflę wody ograniczoną odległymi brzegami. Rosną na nich drzewa, jest rozklekotana budka — może czyja przystań? — a nad jeziorem ogromne błękitne niebo, które swoim nieskończonością przypomina morze. Na nim unoszą się chmury, pierzaste, światło, w którym tak przyjemnie jest wypatrywać statków i owiec, a te same chmury, imitujące niebo, odbijają jezioro.

Marzy też o byciu jak morze i bardzo się stara. Gładka powierzchnia wody jest pomarszczona przez wiatr, kierując po niej lekkie zmarszczki, dlatego chmury również się marszczą i zmieniają swój kształt. Odległy brzeg, pozwalając jezioru śnić, wydaje się oddalać, ograniczony pasem ciemnoniebieskiej wody, a w okolicy nie ma ludzi, z wyjątkiem budki — ani śladu obecności człowieka.

Być może nad jezioro przypływają rybacy. Budują namiot i na kilka dni są wykluczeni z życia świata. Łowią ryby i smażą je nad ogniskiem, piją bimber, który przynieśli ze sobą, wstają przed świtem, kiedy najlepsze kąsanie, aby zobaczyć odbijające się w jeziorze słońce i złowić najlepszą, największą rybę.

Może czasem przychodzi do niego samotny łowca. Siedzenie na brzegu, czyszczenie broni, kąpanie się lub czerpanie wody do picia — jezioro wygląda tak czysto, tak niewinnie, że nie wydaje się złym pomysłem.

Być może czasami przychodzą do niego kochankowie, patrzą na drugą stronę, palą ogniska i rozmawiają o naturze swojej miłości, a także o pięknie otaczającego świata.

Dzieci, grzybiarze, zgubieni — wszyscy mają coś do roboty nad jeziorem. Łowienie ryb lub błądzenie po kolana w chłodnej wodzie, pływanie, zgrzytanie otoczenia…

Nie ma tego na zdjęciu. Jezioro wydaje się idealne na starą zagadkę: «Czy w lesie jest dźwięk, gdzie nikt go nie słyszy?»