Opis obrazu Wasilija Perowa «Utopiona kobieta»

Napisany w 1867 roku obraz przedstawia codzienną miejską scenę z czasów carskich: utopioną dziewczynę złapaną z rzeki i policjanta pilnującego jej zwłok. Mężczyzna w średnim wieku pali fajkę i wydaje się pogrążony we własnych myślach, absolutnie obojętny na to, co stało się z dziewczyną. Jest jednak na tym zdjęciu coś, co wykracza poza gatunek stricte codzienny. Coś, co sprawia, że ​​wracasz mentalnie do tego spisku i myślisz: dlaczego utopiona kobieta wydaje się bardziej żywa niż osoba siedząca obok niej?

W przedstawionej scenie można dostrzec trzech głównych bohaterów: martwą dziewczynę, starszego policjanta i zarys miasta za nimi. Bohaterowie łączą się w jedną całość za pomocą zestawu ekspresyjnych środków, za pomocą których artysta wyraził swój pomysł.

Dziewczyna wygląda, jakby została uwolniona od ciężkiego brzemienia, trudnego losu, czegoś, co dręczyło ją za życia. Jej postawa wyraża rozluźnienie i niemal unosi się w powietrzu — o czym świadczą rozczochrane długie włosy, obfitość przestrzeni wokół leżącej postaci i umiejscowienie z dala od wizualnego środka obrazu.

Policjant jest wręcz przeciwnie, jakby zamknięty w prostokątnej ramie, organiczny w swoich ruchach i możliwościach. To typowy żołnierz działający ściśle na polecenie przełożonego i nie mający ochoty działać po swojemu. Może żal mu dziewczyny, ale na pozór nie okazuje tego w żaden sposób. Możliwe też, że dawno temu jego uczucia przerodziły się w oficjalne reakcje i zostały zastąpione obojętnością.

Trzecia postać — miasto w tle — spowita poranną mgłą, nad powierzchnią wody przelatuje stado ptaków. Utopiona kobieta jest również przedstawiona jako wolna, jak ptak. Wiadomo, że za życia artysty samobójstwo uznano za grzech i potępiono. W ten sposób, przedstawiając utopioną dziewczynę spokojną i wolną, autor obrazu mógł wyrazić swoją empatię.