Opis obrazu Pabla Picassa «Trzej muzycy»

Praca ta, namalowana przez Picassa w stylu syntetycznego kubizmu, została stworzona przez niego w Fontainebleau latem 1921 roku. Powszechnie przyjmuje się, że przedstawia zmarłego Guillaume Apollinaire, Maxa Jacoba i samego artystę. Apollinaire jest przedstawiony jako Pierrot z klarnetem, Jacob jako mnich z akordeonem, a Picasso jawi się nam jako Arlekin ze skrzypcami. Obraz wisi teraz w Muzeum Sztuki w Filadelfii.

Początek lat dwudziestych, mimo szybko rozwijających się wydarzeń militarnych, stał się najbardziej owocny w życiu autora płótna. Artysta nie podlegał poborowi do wojska, więc w tym okresie całkowicie poświęcił się twórczości. Pierwsze lata II wojny światowej przyniosły mu spokój i niewyczerpane inspiracje twórcze. Pogrążył się w pracy i samotności eksperymentował z kształtami i paletami kolorów.

Obraz jest realistyczny, ale nie sposób nie zauważyć w nim klasycyzmu. Figurki wydają się być modelowane oddzielnie od siebie, nie pozostawiamy wrażenia, że ​​są indywidualnie przyklejane do płótna. Dzięki wybranemu przez autora stylu granice bohaterów nie wyglądają na sztywne. Są ciężkie, ale kontury ich ciał wydają się rozchodzić się w przestrzeni, pozwalając zobaczyć objętość, fakturę, nastrój i ruch.

Słynny hiszpański artysta podglądał tradycyjny strój klauna w stylu «commedia dell’arte» dla głównych bohaterów swojego płótna w trupie teatru rzymskiego. Starał się uchwycić każdy najdrobniejszy szczegół, co pozwoliło mu jak najbardziej realistycznie oddać obrazy znajomych w swojej pracy. Cierpiał z powodu ograniczeń wybranego stylu, który nie pozwalał mu w pełni uosabiać wszystkich twórczych myśli. Dlatego Picasso stara się unowocześnić ustalone kanony i dodać im indywidualności.