Opis obrazu Vincenta Van Gogha «Autoportret z odciętym uchem i fajką»

Imię Van Gogha najczęściej kojarzy się z ludźmi z odległej sztuki, z tym, że w jego biografii odciął sobie kiedyś ucho. U niektórych wywołuje to śmiech, u innych obrzydzenie, jakieś nieporozumienie, ale zazwyczaj rzeczy nie wykraczają poza te uczucia. W rzeczywistości historia jest bardziej godna współczucia niż winy. Van Gogh nie był sławny za swojego życia. Nie był nawet znany — przez cały czas udało mu się sprzedać tylko jeden obraz. Był żebrakiem, prześladowano go, uważano go za szalonego — przecież malował dalej, zamiast znaleźć pracę «normalną» i «przyzwoitą dla mężczyzny» — zdarzało mu się głodować, zamiast jedzenia kupować farbę. Życie pełne trudności doprowadziło go w końcu do prawdziwego szaleństwa. W tym czasie odwiedzał go przyjaciel, również artysta Gauguin, i przypadkiem się pokłócili. Van Gogh wpadł w szał, chwycił swoją brzytwę, a kiedy przestraszony przyjaciel go zostawił, odciął mu płatek ucha. Co go do tego pchnęło — nikt nie będzie wiedział, najprawdopodobniej szaleństwo, które trzeba było przynajmniej gdzieś skierować. «Autoportret z odciętym uchem» powstał jakiś (zapewne niedługo) czas po tych przykrych wydarzeniach. Na nim Van Gogh nadal nosi bandaż, z fajką w zębach, na czerwono-pomarańczowym tle, co stwarza nieprzyjemne, przytłaczające wrażenie. Ma na sobie płaszcz, ciepłą zimową czapkę z futra, fajkę wydobywającą się z zębów z dymem — rysuje się ją w postaci spirali i pierścieni. Artysta ma lekko zmrużone oczy, rozmyte spojrzenie i całość wygląda jak osoba nieco oszalała. Szaleństwo zbliża się do niego i walcząc z nim, maluje obrazy, próbuje przeżyć, ale jak wszyscy wiemy, nie odniesie sukcesu i zakończy życie samobójstwem.