Opis obrazu Igora Grabara „Opowieść o mrozie i wschodzącym słońcu”
Igor Emmanuilovich Grabar to wszechstronna twórcza osoba. Był kochany przez wielu za wyjątkowe i bardzo piękne krajobrazy rosyjskiej przyrody. Niemal całe życie był aktywnym uczestnikiem i liderem życia artystycznego kraju. Wyróżniając się ciężką pracą i bez śladu inwestując w bieżące projekty, Grabar potrafił realizować się w różnych dziedzinach. Jako znaczący artysta był znanym konserwatorem, historykiem sztuki i krytykiem, aktywnie angażował się w działalność muzealną. Pomimo udanego ukończenia wydziału prawa w Petersburgu Grabar wybrał drogę artysty jako dzieło swojego życia. Podczas swojej formacji i przez resztę swojego życia będzie polegać na pracy Ilyi Repin i Andrieja Rublowa.
Wiodącym kierunkiem w obrazach mistrza były krajobrazy, szczególnie lubił pokazywać okres zimowy. Według niego to śnieżne krajobrazy skrywały nieuchwytną bajkę i ogromną świetność. Artystę
Wczesny mroźny poranek, małe słońce nieśmiało przebija się przez gałęzie „bajkowych drzew” – brzóz – związane szronem. Niebo i śnieg, które pokryły pole gęstym kocem, mienią się wielobarwnymi odcieniami od krystalicznego błękitu do pomarańczowo-różowego. Należy zauważyć, że obraz „Opowieść o mrozie i wschodzącym słońcu” powstał jako część wieloletniego pomysłu artysty na stworzenie wariacji dwunastu płócien na temat „Dnia mrozu”. W czasie tworzenia tego obrazu Grabar miał solidną kolekcję szkiców. Problem tkwił w dokładności artysty – idąc za lekcjami francuskich impresjonistów, cenił przede wszystkim „realizm i prawdziwość” obrazów. Z całego serca zakochany w rosyjskiej naturze malował wyłącznie z natury, w plenerze.
Co zaskakujące, po zakończeniu pracy Igor Emmanuilovich zauważył później w swoich notatkach pretensjonalność tytułu obrazu, którym chciał przekazać początkowe uczucie magii mroźnego poranka. Między innymi nie zgodziłem się z pozytywnymi recenzjami tej pracy. Artysta uważał, że badanie z 1906 roku było znacznie cieńsze i lepiej absorbowało emocje niż pełnoprawny obraz, który nastąpił później.
Grabar nazwał swój główny błąd dążeniem do zgniatania i zgniatania obrazu, chcąc odtworzyć efekt lśniącego przelewu różnokolorowych diamentów szronu w pierwszych promieniach słońca. Ale w rezultacie utracono transmisję syntezy światła i pierwotne wrażenie.
(1 votes, average: 5,00 out of 5)